طرحی شبیه اهرام مصر. ذکاءالملک فروغی که آن روزگار رئیس انجمن آثار ملی بود، این طرح را نپذیرفت و در جلسه‌ای قرار شد یک معمار ایرانی طرحی برای مقبره‌ی فردوسی ارائه کند و این حسین لرزاده ۲۸ ساله بود که موفق شد با طراحی و ساخت آرامگاه فردوسی در طول ۱۸ ماه، مدال فردوسی را در جشن هزاره‌ی این شاعر بزرگ از آن خودش کند. معماری که حالا خانه‌ی زیبای او در خیابان شریعتی به خانه‌موزه تبدیل شده و یادگاری چشم‌نوازی است از زندگی و آثار آقای معمار.
حسین لرزاده، معمار بزرگ و استاد هنرهای سنتی ایران، ذوق و قریحه‌ی هنری‌اش را از پدرش به ارث برده بود. پدر او معمار بود و او خیلی زود فعالیت‌های معماری‌اش را شروع کرد و در جوانی و میان‌سالی که هم‌زمان با تحولات گسترده‌ی اجتماعی، فرهنگی و سیاسی ایران در دوران پس از مشروطیت بود، آثار فرهنگی و هنری زیادی را خلق کرد. استاد لرزاده در طول ۹۸ سال زندگی‌اش در طراحی و معماری بیش از ۸۴۲ عمارت مثل کاخ‌ها، بیمارستان‌ها، بانک‌ها، مدرسه‌ها، فروشگاه‌ها، خانه‌ها و ۶۳۵ مسجد، حسینیه و امامزاده نقش داشت.
خانه‌ی زیبای او ساختمانی است دو و نیم طبقه‌ای که نمای بیرونی آن با آجرهای سه‌سانتی‌متری تزیین شده و در دهه‌ی ۱۳۳۰ ساخته شده است. در داخل این خانه‌موزه که ۵۰ سال محل زندگی آقای معمار بوده می‌توانید اتاق اختصاصی استاد لرزاده با وسایل قدیمی‌اش، آلبومی از آثار او، مجموعه‌ای از نقشه‌ها، اسناد و طراحی‌های استاد و ویژگی‌های معماری سنتی ایرانی مانند استفاده از کانال تهویه‌ی هوا در داخل خانه، پنجره‌های گرد و مستطیل ارسی و ... را ببینید.
خانه‌موزه‌ی استاد حسین لرزاده اینجاست: خیابان شریعتی، پایین‌تر از بهار شیراز، انتهای کوچه‌ی سخن.