در آن روزگار تهران در حال گذار از فضایی روستایی به یک شهر کوچک بود و چهار محله‌ی اصلی داشت: عودلاجان، سنگلج، بازار و ارگ. آن روزها محله‌ها توسط گذرها و کوچه‌ها از هم جدا می‌شدند و به خاطر همین خیابان هنوز در این شهر مفهوم خاصی نداشت. در سال ۱۲۴۷ ناصرالدین‌شاه تصمیم گرفت که اولین ساختمان بلند تهران را در بخش شرقی کاخ سلطنتی بسازد. محلی که برای این ساختمان در نظر گرفته بود، در کنار خندق شرقی کاخ سلطنتی بود. به دستور ناصرالدین‌شاه خندق شرقی پر شد و خیابانی روی آن کشیدند. شاه امین‌حضور، یکی از رجال دربارش را مامور کرد تا سرو سامانی به وضعیت این خیابان بدهد. بهار ۱۲۵۱ شمسی امین‌حضور به کارگران فرمان داد تا خندق را پر کنند و بعد خیابانی ناصری شکل گرفت. در دو طرف خیابان درخت‌های چنار را کاشتند و مردم کم‌کم به این خیابان آمدند.
در نقشه‌ای که مسیو کرشیش، معلم دارالفنون در سال ۱۲۳۷ خورشیدی از تهران تهیه کرده است، ردی از خیابان ناصری را نمی‌بینیم. اما در نقشه‌ی بعدی که توسط نجم‌الدوله ترسیم شد برای اولین بار نام خیابان ناصری مطرح شد. خیابانی که میدان توپخانه را به بازار متصل می‌کرد. نام این خیابان البته در برخی از منابع خیابان شمس‌العماره هم آمده است. این همان خیابانی است که بعدها به اسم ناصرخسرو تغییر کرد.
این خیابان آغاز بسیاری از داستان‌ها در تهران بوده است؛ از اولین عکاس‌خانه تا اولین داروخانه. خیابانی که جزو نخستین خیابان‌هایی بود که آسفالت شد و اولین ساعت شهری در این خیابان روی شمس‌العماره قرار گرفت. در سال ۱۳۲۰ مسیو ایپکیان، سرپرست شهرداری تهران دستور داد تا فروشگاه‌هایی که در خیابان ناصرخسرو بودند نام‌های فرنگی را از سر مغازه‌ها بردارند. به دستور ایپیکیان همه‌ی مغازه‌ها باید دیوارهایشان را رنگ سبز می‌زدند. هم‌زمان با این دستورها شهرداری خیابان را با برق کارخانه‌ی برق امین‌الضرب روشن کرد. خیابان ناصریه در دوره‌ی پهلوی اول با توجه به نگاه قاجارزدایی به نام ناصرخسرو قبادیانی تغییر نام داد.