چند سال بعد علی قلی‌میرزا اعتضاد السلطنه، وزیر علوم از ناصرالدین‌شاه دعوت کرد تا فرستنده و گیرنده‌ی تلگراف آزمایشی را در دارالفنون مشاهده کند. این دستگاه به تشویق مدیر مدرسه، رضا قلی‌خان هدایت و به راهنمای معلم آن، مسیو کرشیش نمساوی و به دست محصلین دارالفنون ساخته شد. «عباسعلی‌خان دنبلی» اولین ایرانی‌ای بود که به فرنگ رفت و زبان مورس را یاد گرفت. وقتی او در ۱۲۳۶ به تهران بازگشت، نصب سیم تلگراف را همراه با مسیو کرشیش و زطی معلم‌های هندسه و فنی و تعدادی از دانش‌آموزان دارالفنون انجام دادند و توانستند اولین پیام را برای شاه بفرستند.
«منت خدای را عزوجل که طاعتش موجب قربت است و به شکراندرش مزید نعمت...»؛ اولین متن تلگراف در تهران با این متن از دیباچه‌ی گلستان سعدی آغاز شد. این تلگراف ۲۷ اسفند ۱۲۳۶ از مدرسه‌ی دارالفنون به کاخ شاهی در لاله‌زار برای ناصرالدین‌شاه قاجار ارسال شد. تهران اولین شهر ایران و منطقه‌ی خاورمیانه بود که خطوط تلگراف در آن نصب شد.
«ناصرالدین‌شاه که از این اتفاق بسیار خرسند شده بود، به همه‌ی کسانی که در آن‌جا بودند خلعت و اشرفی داد. البته میان عمارت شاهی لاله‌زار و دارالفنون چند دقیقه بیشتر فاصله نبود اما ارسال پیام در همین اندازه هم در آن زمان با توجه به نوظهور بودن این تکنولوژی کار مهمی محسوب می‌شد. در شماره‌ی ۲۷۳ روزنامه‌ی «وقایع اتفاقیه» این اتفاق مهم را به عنوان یکی از نشانه‌های پیشرفت مملکت شمرد: «در بلاد اروپا بعضی اعمال غریبه متداول گشته که در بلاد ایران هنوز شایع و متداول نشده است. از جمله راه سیم موسوم به تلگراف که در آن واحد از مسافت بعیده اخبار جدیده را اِخبار می‌نماید. چون استحضار و استطلاع برآن صنعت عجیب ابدا به محض استماع بی‌معاینه و ملاحظه صورت نخواهد یافت، برحسب امر اقدس همایون شاهنشاهی مقرر شد که به مراقبت و اهتمام نواب والا شاهزاده علیقلی‌میرزای اعتضادالسلطنه، عالیجاه مسیو کرشیش نمساوی معلم کل توپخانه اسباب لازمه این عمل را دستور داده به انجام برساند…». این خط در اوایل ۱۳۲۷ شروع به کار کرد.
عکس متعلق است به ساختمان تلگراف‌خانه یا ساختمان پست‌خانه‌ی تهران. عمارت باشکوهی که در سال ۱۳۰۷ در میدان توپ‌خانه‌ی تهران ساخته شد و در سال ۱۳۴۹ تخریب و ساختمان ۱۴ طبقه‌ی مخابرات کنونی جایگزین آن شد.