آنهایی که پرویز شهریاری را می‌شناسند، اگر بخواهند او را در یک کلمه خلاصه کنند، به جز «معلم» احتمالا به کلمه‌ی دیگری نمی‌رسند. معلم کرمانی که سال ۱۳۰۵ به دنیا آمد و دوران تحصیل را به سختی پشت سر گذاشت. فوت پدرش باعث شد از ۱۲ سالگی کار کردن را شروع کند. او بنایی، خشت‌مالی، چاه‌خویی و ... را امتحان کرد اما به اصرار مادرش و باوجود شرایط بد مالی، هرگز تحصیل را رها نکرد و حتی جزو شاگردان بسیار خوب بود.
پرویز در دانشگاه رشته‌ی ریاضی دانشگاه تهران را انتخاب کرد. همان روزهایی وارد فعالیت‌های سیاسی دانشجویی شد، شش سال به زندان افتاد، همان جا زبان روسی را یاد گرفت، به زندان‌بان‌ها تدریس و «تاریخ حساب تانون» را ترجمه کرد. شهریاری بعد از آن درسش را در مدارج بالاتر ادامه نداد اما هرگز از آموختن و تدریس کردن دست نکشید. با اینکه سال‌ها در جاهای مختلف درس داده بود، سال ۱۳۳۳ با حکم وزارت فرهنگ کارش را به طور رسمی به عنوان دبیر شروع کرد. او در سال‌های بعد در کنار تدریس در دانشگاه، دانشسرا و دبیرستان، فعالیت‌های ارزشمند و ماندگاری کرد.
«گروه فرهنگی خوارزمی»، جایی که اولین کلاس‌های کنکور در آن برگزار شد، با تلاش‌های پرویز شهریاری تاسیس شد. یک سال بعد، یعنی سال ۱۳۴۰، دبیرستان دخترانه «مرجان» را با یاد دخترش تاسیس کرد و بعدها «مدرسه‌ی عالی علوم اراک» را همراه دکتر قریب و دکتر گل گلاب و «انتشارات خوارزمی» و «توکا» را پایه‌گذاری کرد. او به قول خودش محصول همه‌ی آن سال‌های آموختن را به جامعه عرضه کرد؛ بیش از ۲۰۰ جلد کتاب در حوزه‌های مختلف درسی، داستانی، آموزشی و سرگرمی ترجمه و تالیف کرد، نشریات ترویج علمی مثل «آشنایی با ریاضیات»، «آشنایی با دانش» و ... را منتشر کرد و در همایش‌ها و کنفرانس‌های ترویجی بسیاری در شهرها و روستاها حضور یافت. شهریاری ۲۲ اردیبهشت سال ۱۳۹۱ بر اثر سکته‌ی قلبی درگذشت. معلمی که بزرگ‌ترین رضایت زندگی‌اش، معلمی بود.