اذان معروف «رحیم موذن‌زاده اردبیلی» یکی از این نمادها است. آوایی که سالیان سال است روزه‌مان را با آن باز کرده‌ایم و هروقت سال که آن را بشنویم انگار سر سفره افطار نشسته‌ایم. بد نیست در این ماه مبارک، کمی بیشتر درمورد این اذان‌گو بخوانیم.
رحیم موذن‌زاده اردبیلی سال ۱۳۰۴ در اردبیل به دنیا آمد. او در مکتب قرآن را یاد گرفت و خیلی زود همراه پدرش نوحه‌خوانی و اذان‌گویی را در مساجد اردبیل آغاز کرد. بعدها پدرش برای کار به تهران آمد و رحیم را برای تحصیلات حوزوی به قم فرستاد. جایی که صدای خوشش توجه بقیه را به خود جلب کرد و توانست در حرم حضرت معصومه اذان بگوید. رحیم ۲۵ ساله بود که پدرش شیخ کریم فوت کرد. رحیم جوان قبول کرد به جای پدرش در مسجد امام و رادیو ملی به صورت زنده اذان بگوید.
سال ۱۳۳۴ بود که اذان معروف رحیم موذن‌زاده اردبیلی در رادیو ملی ایران ضبط شد. پسرش جعفر تعریف می‌کند: «سال ۱۳۳۴ پدر به رادیو می‌رود و از مهندس محبی مسوول استودیو ۶ می‌خواهد که اذانش را ضبط کنند. ماه رمضان بود و از او می‌خواهند که برود بعد از افطار برای ضبط بیاید. پدر قبول نمی‌کند و می‌گوید الان باید اذانش را ضبط کنند. خودش می‌گفته آن روز حال خاصی داشته و گویا به او الهام شده بود که باید اذان را همان لحظه برای ضبط بخواند. خلاصه مسئولان رادیو قبول می‌کنند و پدر برای ضبط به استودیو می‌رود. به گفته خودش، وقتی برای ضبط این اذان به استودیوی رادیو رفته، اذان را در تمام گوشه‌ها امتحان کرده و دیده که جا نمی‌افتد. همان‌طور که می‌دانید، دستگاه بیات ترک یک حزن خاصی دارد و پدر هم در همین دستگاه، در گوشه روح‌الارواح، اذان را خوانده. می‌گفت وقتی اذان را در این گوشه خواندم، احساس کردم که به بالا وصل شدم.» رحیم موذن‌زاده تا سال ۱۳۵۷ هر سال به رادیو می‌رفت و اذانش را یک بار دیگر تجدید می‌کرد. جالب است که بدانید صدای خوش در این خانواده ارثی است. برادر کوچک‌تر رحیم، سلیم موذن‌زاده اردبیلی هم مثل پدر و برادرش اذان‌گو بود.
رحیم موذن‌زاده اردبیلی خرداد ماه سال ۱۳۸۴ بر اثر سرطان از دنیا رفت. اذان او سال ۱۳۸۶ به عنوان میراث معنوی کشور به ثبت رسید.
عکس: مهدی قاسمی، ایسنا