خانه مینایی؛ راوی خاطرات تلخ‌و‌شیرین خیابان ولی‌عصر (عج)

خانه‌ی مینایی روزگاری جزو املاک منیریه زن کامران میرزا نایب‌السلطنه پسر سوم ناصرالدین شاه بود. پس از فوت کامران میرزا، زمین‌های این محله به عبدالحسین میرزا فرمانفرما، نوه‌ی سردار عباس‌میرزا، یکی از شاهزاده‌های قاجاری و نخست‌وزیر ایران فروخته شد. پس از چندین بار دست‌ به‌ دست‌شدن بالاخره فرهاد مینایی در سال ۱۳۴۵ آن را از تقی‌رضا، یکی از قصاب‌های معروف تهران به قیمت ۱۴۰ هزار تومان خرید و سال‌ها بعد به موزه‌ی خیابان ولی‌عصر(عج) تبدیل شد.
خانه‌ی مینایی با مساحتی نزدیک به ۵۰۰ متر مربع، ۱۲ اتاق، حیاط شمالی و جنوبی، اتاق‌های زمستانه و تابستانه، آشپزخانه، آب انبار و طاقچه‌هایی زیبا دارد. با اینکه معماری خانه مربوط به اواخر دوره‌ی قاجار است اما از معماری فرنگی زمان خودش در قسمت‌های گچ‌بری اتاق‌ها، شومینه‌های دیواری، شکل اتاق‌های خواب و نشیمن و حتی آشپزخانه تاثیر گرفته است. سمبل زیبای خانه مینایی، دو طاووس و تندیس تاج پادشاه قاجاری که بر نمای خارجی خانه نقش بسته است. زیبایی این سمبل را طراحی، معماری و سایر ریزه‌کاری‌های به کار رفته در نمای خارجی خانه تکمیل کرده است.
در سال‌های اخیر خانه‌ی مینایی به موزه‌ای درباره‌ی خیابان ولی‌عصر(عج) تبدیل شده است؛ موزه‌ای با هفت روایت‌خانه با عناوین «داستان ‌خیابان ‌ولی‌عصر(عج)»، «هفت‌خوان»، «قصه‌‌ی ‌یک ‌مکان»، «دیروز و امروز»، «خانه‌‌ی مینایی»، «شهروندان‌ ولی‌عصر(عج)» و «هنر و ادبیات.»
خانه‌‌ی مینایی اینجاست: خیابان ولی‌عصر(عج)، بالاتر از میدان منیریه، کوچه‌ی مسلم کریمی‌طینت، پلاک ۱۰