- این خیابان از سال ۱۳۰۰ ساخته شد. نام اولیه‌ی آن «جاده‌ی مخصوص» بود و تا پیش از انقلاب، «خیابان پهلوی» نامیده می‌شد. پس از انقلاب در آغاز و به مدت دو و نیم سال به نام «خیابان مصدق» نامگذاری شد و بعد به نام ولیعصر(عج) تغییر پیدا کرد.
- جاده‌ی مخصوص تا سال ۱۳۲۰ اختصاصی بود و مردم از جاده‌ی قدیم شمیران به تجریش می‌رفتند. درباریان، وزیران، سفرا و نظامیان که دستور دیدار با شاه به آنان ابلاغ می‌شد، از جاده‌ی مخصوص تردد می‌کردند. پس از شهریور ۱۳۲۰ این جاده عمومی شد. خودروهای متفقین و سپس مردم از این جاده عبور کردند، اما سال‌ها گذشت تا جاده‌ی پهلوی به صورت خیابان درآمد.
- این خیابان در طول سال‌های ۱۳۳۲ تا ۱۳۵۵ شکل امروز را پیدا کرد و از حالت بیابانی خارج و به طولانی‌ترین خیابان پایتخت بدل شد. خیابان ولیعصر(ع) با طول ۱۸ کیلومتر، طویل‌ترین خیابان در ایران و خاورمیانه محسوب می‌شود که دو میدان تجریش و راه‌‌آهن را از شمال به جنوب به یکدیگر وصل کرده است.
- در زمان ساخت، فاصله‌ی درختان چنار دو متر در نظر گرفته و بین آن‌ها یک بوته گل سرخ کاشته شد. بنابراین بین ۱۸ هزار اصله تا ۲۴ هزار درخت چنار کاشته شد و در سال ۱۳۱۹ پای درختان را تا عمق یک متر و نیم گودبرداری کردند. در سال ۱۳۱۸ سرتاسر خیابان از دو سوی آن با حدود ۲۴ هزار درخت چنار پوشیده شده بود.
- پیترو دلاواله، جهانگرد ایتالیایی درباره‌ی خیابان ولیعصر(ع) نوشته است که «اگر استانبول را شهر سروها بدانیم، تهران را باید شهر چنارها خواند».
اگر دوست دارید چیزهای بیشتری درباره‌ی این خیابان بدانید، مستند «چنارستان» هادی آفریده را تماشا کنید.
ورق بزنید و عکس‌های این خیابان در گذشته را تماشا کنید.