لیلا عراقیان سال ۱۳۸۰ در رشته مهندسی معماری وارد دانشگاه شهیدبهشتی شد. روزهایی که سعی می‌کرد به خودش سخت بگیرد و هر چه در توان دارد برای پروژه‌های طراحی دانشگاهش بگذارد. دوست داشت چیزی که طراحی می‌کند: «یک نکته و آنی تویش باشد.» به همین خاطر پایان نامه‌اش به طور کامل درمورد این بود که: چطور بنایی داشته باشیم که بیرونش ساده و داخلش پیچیده است؟ مسائل تئوریکی که بعدها در عمل، در ساخت پل طبیعت و بقیه پروژه‌ها به کار گرفت. سال ۱۳۸۴ لیلا و چند نفر از دوستانش «شرکت سازه‌های پارچه‌ای دیبا» را تاسیس کردند. اولین شرکتی که روی طراحی و اجرای سازه‌های پارچه‌ای کار می‌کند.
سال ۸۹ بود که مسابقه‌ای برای طراحی پل طبیعت برگزار شد. لیلای ۲۷ ساله و شرکت دیبا در این مسابقه شرکت کردند. در مرحله‌ی اول آنها ایده‌های اصلی مختلفی برای پل داشتند: «در مرحله‌ی اول یک سری ایده‌های اصلی برای پل داشتیم که به فرم ربطی ندارند و بیشتر در ذات خود طرح هستند. مثلا اینکه این پل ترکیبی از سازه و معماری باشد، پیچ و خمی دارد که باعث می‌شود آد‌م‌ها انتهای مسیر را نبینند، اینکه جایی برای ماندن است و کمترین صدمه را به درختان سایت می‌زند.» اما علاوه بر این ایده‌ها، لیلا دلش می‌خواست جایی را طراحی کند که صرفا جایی برای رد شدن نباشد؛ بلکه جایی برای ماندن، کشف کردن و لذت بردن باشد.
لیلا بعد از طراحی پل، برای ادامه تحصیل در مقطع فوق لیسانس به کانادا رفت. دوره‌ای که اتفاقات خوبی مثل همکاری در پروژه «استادیوم بی‌سی پلیس ونکوور» را برای او به همراه داشت. اما بعد از اینکه خبر برنده شدن طرحشان را شنید، برای یک سال به ایران برگشت و روی طراحی پل کار کرد. پل طبیعت در نهایت سال ۱۳۹۳ افتتاح شد. پروژه‌ای که نام لیلا عراقیان و همکارانش را سر زبان‌ها انداخت و برای آنها جایزه معماری آقاخان را به ارمغان آورد.
عراقیان سال ۱۳۹۰ هم در مسابقه طراحی فضاهای ورزشی «دومین کنفرانس سازه و معماری» جایزه‌ی دوم را به دست آورد. او سال ۸۲ هم به همراه دو نفر از هم دانشگاهی‌هایش، رتبه دوم مسابقه «کوشک جهانی» را کسب کرده بود.
عکس: امیر صادقی