1- منوچهر ستوده قبل از آنکه قدم در راه پژوهش درمورد فرهنگ و جغرافیای ایران بگذارد، یک معلم بود. او که دکترای ادبیات ادبیات فارسی خود را سال ۱۳۲۸، در ۳۶ سالگی و زیر نظر استاد بدیع‌الزمان فروزانفر گرفته بود، مدتی در دانشگاه تهران مشغول کار روی نسخ خطی بود. بعد از آن دو سال به کتابخانه مرکزی دانشگاه رفت، ۱۵ سال در دانشکده الهیات تدریس کرد و بعد به دانشکده ادبیات رفت و تا زمان بازنشستگی در سال ۱۳۵۷ همان جا مشغول تدریس بود.
2- در همه این سالها اما ستوده به جز حضور و تدریس در فضای دانشگاه، پروژه‌های دیگری را هم پیش برد. کارهایی که نام او را به عنوان یک پژوهشگر تاریخ و فرهنگ ایرانی سر زبان‌ها انداختند. اولین کتابش «فرهنگ گیلکی» سال ۱۳۳۲ چاپ شد.کتابی با بیش از هفت هزار لغت گیلکی و معانی‌شان. ستوده بعد از آن «از آستارا تا استارباد»، «فرهنگ کرمانی»، «فرهنگ سمنانی»، «فرهنگ نائینی»، «جغرافیای اصفهان» و «تاریخ بنادر و جزایر خلیج فارس» را با سالها تحقیق و پژوهش به چاپ رساند و کتاب‌های زیادی را تصحیح کرد. آثار او نتیجه عمری هستند که او در پی کشف مناطق مختلف ایران صرف کرد و نامش را به عنوان یکی از تاثیرگذارترین افراد حوزه ایرانشناسی ماندگار کرد.
3- این مرد بزرگ ۲۰ فروردین سال ۱۳۹۵، در ۱۰۳ سالگی و بر اثر عفونت ریه در چالوس از دنیا رفت؛ مردی که روی سنگ مزارش نوشته‌اند: «پژوهشگر خستگی‌ناپذیر فرهنگ ایران زمین»