رولان بارت فردای روزِ مرگ مادرش، نوشتن «خاطرات سوگواری» را شروع کرد. او این خاطرات را با خودنویس و گاهی مداد، روی تکه‌های کاغذ تحریر معمولی که به چهار قسمت تقسیم می‌شد، می‌نوشت. او هرگز تصمیم به گردآوری و چاپ این یادداشت‌ها نداشت و ۲۹ سال پس از مرگش توسط دوستانش چاپ شد. خاطراتی که می‌توان گفت از سر ناچاری و برای تسکین درد ناشی از فقدان مادر می‌نوشت.