حالا که مدرسه‌ها مدت‌هاست تعطیل هستند، بیایید برگردیم به سال‌ها قبل، به مدرسه‌های دوران قاجار. مکتب‌خانه‌های ایران در دوره‌ی قاجاریه به سه دسته تقسیم می‌‌شدند: مکتب‌خانه‌های آخوندباجی، مکتب‌خانه‌های عمومی و مکتب‌خانه‌های خصوصی.

طبق آنچه که در آن عصر قاجار بوده است، روزه‌داران پس از اذان مغرب یک وعده افطاری می‌خوردند که وعده‌ای سبک بود. پس از آن نوبت شام بود که معمولا غذاهای پختنی چرب و سنگین بود.

این خیابان از سال ۱۳۰۰ ساخته شد. نام اولیه‌ی آن «جاده‌ی مخصوص» بود و تا پیش از انقلاب، «خیابان پهلوی» نامیده می‌شد.

می‌گویند مرغوب‌ترین بامیه‌ها در تهران و قم تهیه می‌شده. از معدود بازماندگان قدیمی این حرفه در تهران «سیدعلی نوری‌زاده‌» است که مغازه‌اش در میدان قیام با نام زولبیاسرای «به‌به» همچنان برجاست.

مجسمه‌ی فعلی، سومین و آخرین مجسمه‌ی نصب‌شده در میدان فردوسی از ۱۷ خرداد سال ۱۳۳۸ تا همین حالا است. مجسمه‌ای که از ارتفاعی ۱۲ متری به مردم تهران خیره شده است.

پختن سمنو کاری جمعی بود و خانم‌ها برای پخت آن دور هم جمع می‌شدند و خانمی که مسن‌تر، اهل نماز و روزه و به ویژه اگر سیده بود، مسولیت اصلی را به عهده می‌گرفت.