⭕️جبار باغچه‌بان، بنیانگذار اولین مدرسه ناشنوایان ایران، این آموزگار ایرانی را بشناسید:
1️⃣میرزاجبار عسگرزاده، معروف به جبار باغچه‌بان، با وجود اینکه اصالتا اهل تبریز بود، در ۳۴ سالگی و در بحبوحه جنگ ارامنه و مسلمانان همراه خانواده خود به مرند رسید. او که سالها در ایروان معلمی کرده بود، در مرند مشغول تدریس در کلاس اول دبستان این شهر شد. وقتی آوازه این معلم ماهر به مدیرکل معارف آذربایجان رسید، او را از مرند به تبریز منتقل کردند. سال ۱۳۰۲ بود که کودکستان تبریز را با نام «باغچه اطفال» تاسیس کرد. او پیشنهاد کرد نام باغچه‌بان برای مربیان این کودکستان استفاده شود و علاوه بر اینکه فامیلی خودش را به این نام تغییر داد، در همان مدرسه به شغل باغچه‌بانی کودکان مشغول شد.
.
2️⃣حضور چند بچه کرولال در باغچه اطفال باعث شد باغچه‌بان به فکر ابداع راهی برای آموزش خواندن و نوشتن به کودکان ناشنوا بیفتد. او اعلام کرد که در باغچه اطفال، کلاس رایگان آموزش خواندن، نوشتن و حرف زدن به کودکان ناشنوا به صورت رایگان برگزار می‌شود. سه دانش‌آموز ناشنوا در این کلاس ثبتنام کردند. ۶ ماه بعد، یک جلسه امتحان با حضور مردم برای آن سه کودک برگزار کرد و آن سه دانش‌آموز توانستند در حضور مردم جملاتی را بنویسند، بخوانند و با زبان خودشان به سوالات جواب بدهند.
.
3️⃣کمی بعد و با تعطیلی باغچه اطفال، رئیس اداره فرهنگ شیراز از باغچه‌بان دعوت کرد تا کودکستانی در این شهر تاسیس کند. تاسیس این کودکستان و زندگی در شیراز، بخشی از بهترین سال‌های زندگی او را رقم زدند اما فکر تاسیس یک دبستان مرکزی برای کودکان کرولال سراسر کشور در تهران و تربیت آموزگاران متخصص، باعث شد اواخر سال ۱۳۱۱ به تهران برود.
.
4️⃣اولین مدرسه کرولال‌ها در تهران، در خانه کوچک جبار باغچه‌بان تشکیل شد و اولین شاگرد او دختری به نام «صوفیا لبنان» بود. کم‌کم شاگردهای دیگری در این مدرسه کوچک ثبتنام کردند و در همان روزها او موفق شد وسیله‌ای برای شنیدن این کودکان اختراع کند و آن را با نام «تلفن گنگ» یا «سمعک استخوانی» به ثبت برساند. او در ادامه توانست چند کتاب درسی برای کودکان ناشنوا بنویسد، «جمعیت حمایت از کودکان کرولال» را تشکیل بدهد و آموزشگاه باغچه‌بان را با حمایت مردم تاسیس کند.
.
5️⃣کم‌کم روش تدریس او، به کمک آموزگارانی که تربیت کرده بود، به سراسر ایران گسترش پیدا کرد. جبار باغچه‌بان، ۴ آذر سال ۱۳۴۵، در سن ۸۱ سالگی و درحالی‌که زندگی جدیدی به کودکان ناشنوای ایرانی بخشیده بود، بر اثر بیماری از دنیا رفت.
تصویرسازی: محمدرضا دوست‌محمدی