در منابع دیگری می‌گویند در گذشته‌های دور گروهی از خاندان طاهری خراسان به دلیل کمبود به سمت محل کنونی تهران کوچ می‌کنند. در آن زمان تهران روستایی خوش آب‌وهوا در شمال شهر ری بود. با استقرار طاهریان در این روستا و رونق بخشیدن به باغداری منطقه، نام روستا به «طاهران» و بعدها به «طهران» تغییر کرد.
گروهی دیگر معتقدند که از آنجایی که هسته‌ی اولیه‌ی روستای تهران در کوهپایه یا پایه‌ی کوه شکل گرفته، در آن زمان لقب «ته ران» به معنی انتهای ران کوه به آن داده شده و به مرور از «ته ران» به «تهران» تبدیل شده است.
معنای دیگر واژه تهران هم یعنی کسی که در اعماق زیر زمین خانه داشت. «یاقوت حموی» در کتاب «معجم البلدان» و «زکریا قزوینی» در کتاب «آثار البلاد و اخبارالعباد» نقل کرده‌اند که «تهرانی‌ها در خانه‌های زیرزمینی زندگی می‌کنند.»
در برخی منابع، نام تهران ریشه‌ای فارسی دارد و نامش را به عطارد یا تیر نسبت می‌دهند. برخی هم معتقدند شخصی که تهران را آباد کرده، تیرداد نام داشته و بر همین اساس نام «تیران» را بر این منطقه گذاشته‌اند که به مرور به تهران تغییر پیدا کرده است.
سعید نفیسی، مورخ و استاد دانشگاه تهران، در آثار خود ذکر کرده که در گذشته مردم این ناحیه برای پناه گرفتن در برابر جنگ و حملات، به زیرزمین‌ها پناه می‌بردند. نام تهران از دو کلمه‌ی «ته» یعنی «زیر» و «ران» بن مضارع راندن تشکیل شده و به عبارتی می‌توان گفت در مواضع اضطرار به ته می‌راندند. اسم تهران پیش از اسلام هم وجود داشت اما پس از اسلام نام آن عربی شد و از «تهران» به «طهران» تبدیل شد اما جغرافیدانان آن روزگار هم به املای تهران اشاره کرده‌اند. همزمان با جنبش مشروطه که تغییرات زیادی در ادبیات و نگارش زبان فارسی به وجود آمد، کم‌کم املای «تهران» رواج پیدا کرد.