- تا اواخر سال ۱۳۱۵، يعنی پس از گذشت نزدیک به دو سال از زمان تاسیس دانشگاه تهران، شمار قابل توجهى معلم و دانشيار و استاد در رشته‌هاى مختلف برای همكارى به استخدام دانشگاه درآمده بودند؛ اما هنوز هيچكدام از معلمان زن به استخدام دانشگاه درنيامده بود. اين در حالی بود كه از سال‌ها پيش، تعدادی از اين معلم‌ها - از جمله خانم فاطمه رضازاده محلاتی (سياح)- در دانشسرای عالی استخدام شده بوند و تدريس مى‌كردند.
- فاطمه سیاح سال ۱۲۸۱ در مسکو به دنيا آمد و تحصيلات عالیه را هم در اتحاد جماهير شوروى به پایان برد. او بعد از دریافت مدرك دكترى، چند سال به عنوان دانشيار، «تاريخ ادبيات» و «سنجش ادبيات اروپايى» در اتحاد جماهیر شوروی تدريس كرد و بعد به ايران آمد. در بدو ورود به عنوان مترجم در اداره انطباعات وزارت معارف استخدام شد؛ بعد از آن به عنوان دبير در دانشسراى عالى مشغول کار شد و در آن‌جا «تاريخ صنايع» تدریس کرد. سال ۱۳۱۵ بود که داوطلب تدريس در دانشگاه تهران شد. شوراى دانشگاه در جلسه ۱۱ بهمن ۱۳۱۵ اعلام كرد كه در صورت امكان خانم سياح به عنوان دانشيار دانشكده‌ي ادبيات مشغول تدریس شود. يك سال بعد شوراى دانشگاه درباره‌ي صلاحيت خانم سياح براى دانشيارى «روش تاريخ ادبيات و سنجش ادبيات زبانهاى اروپايى» در دانشكده ادبيات موافقت كرد و به اين ترتيب اولين معلم زن، همكارى خود را با دانشگاه تهران آغاز كرد.
سال ۱۳۱۶ بود که شوراى عالى معارف مدارک دانشگاهى خانم سياح را بررسی کرد و آن او را معادل مدرك دكترى تشخیص داد و او به رتبه دانشيارى ارتقاء پيدا كرد. چهار سال بعد، در سال ۱۳۲۲ همین شورا با رتبه استادى خانم دكتر سياح موافقت كرد و به اين ترتيب اولين معلم زن در دانشگاه تهران، به مقام اولين استاد زن در تاريخ دانشگاه‌های ايران ارتقا پيدا كرد. فاطمه سیاح اسفند ۱۳۲۶ در سن ۴۵ سالگی به دلیل سکته قلبی از دنيا رفت.