در این سال ناصرالدین‌شاه قاجار تصمیم گرفت برج و باروی دوره‌ی صفویه را تخریب کند و شهر را از چهار طرف گسترش دهد. به این ترتیب مساحت شهر به حدود ۱۹ کیلومتر مربع رسید و تعداد دروازه‌های آن هم از ۶ دروازه به ۱۲ دروازه افزایش پیدا کرد.
این شهر جدید را که به شکل هشت ضلعی بود، «دارالخلافه‌ی ناصری» نامیدند و خندقی را به دورش کشیدند. بر اساس نقشه‌ی امروز تهران، محدوده‌ی دارالخلافه‌ی ناصری عبارت بود از شمال: خیابان انقلاب، از جنوب: خیابان شوش، از شرق: خیابان هفده شهریور و از غرب: خیابان کارگر.
عکس اول: قدیمی‌ترین نقشه‌ی بازمانده از تهران مربوط به سال ۱۲۰۵ خورشیدی (دوره‌ی فتحعلیشاه) | این نقشه توسط شخصی به نام سروان نازکوف و به زبان روسی تهیه شده است.
عکس دوم: نخستین نقشه‌ی دقیق تهران که پیش از سال ۱۲۲۳ خورشیدی ترسیم شده است.
عکس سوم: این تصویر نقشه‌ی دارالخلافه‌ی ناصری در اواخر دوره‌ی ناصرالدین‌شاه را نشان می‌دهد؛ در این زمان، جمعیت شهر به ۲۵۰ هزار نفر رسیده بود و نشان می‌داد که گسترش برنامه‌ریزی شده شهر، تصمیمی دوراندیشانه بوده است.