می‌گویند تهرانی‌ها اولین‌بار دوچرخه را در میدان مشق دیدند که دو نوجوان ۱۵ و ۱۶ ساله سوار آن شده بودند. این دوچرخه را انگلیسی‌ها وارد تهران کرده بودند. آن روزگار خانواده‌هایی که دست‌شان به دهانشان می‌رسید، مخصوصا حاجی‌ها و بازاری‌ها برای بچه‌هاشان دوچرخه می‌خریدند.
آن سال‌ها «اداره‌ی کل تشکیلات نظمیه» مقررات سفت‌وسختی برای دوچرخه‌سواری وضع کرده بود که مشهور بود به «نظام‌نامه‌ی سیر و حرکت دوچرخه‌های پایی در شهر و حومه». اینجا بندهایی از این نظام‌نامه را می‌خوانید:
ماده۱- احدی نمی‌تواند با دوچرخه های پایی در شهر و حومه آن حرکت نماید، مگر این که قبلا در اداره نظمیه حاضرشده، پس از امتحانات لازمه، جواز تصدیق‌نامه بگیرد.
ماده ۲- اشخاصی که سن آنها هنوز به سیزده سال بالغ نگردیده مطلقا از دوچرخه سواری ممنوع می‌باشند و از سیزده تا هیجده سالگی درصورتی مجاز به سواری خواهند بود که شخصا مالک دوچرخه باشند والا تا هیجده سالگی از کرایه کردن دوچرخه برای سواری ممنوع می‌باشند.
ماده ۵- تمام دوچرخه ها باید دارای بوق و زنگی باشند که صدای آن ها تا فاصله پنجاه ذرع شنیده شود.
ماده۷- چراغ جلو بایستی با نور سفید و اقلا ده ذرع مسافت جلو دوچرخه را روشن نماید وچراغ عقب بایستی با نور قرمز روشن شود. یا اینکه شیشه مخصوص قرمز به روی گلگیر آن نصب شود.
ماده ۱۶- سواری دونفر یا بیشتر درروی یک دوچرخه یا سوار کردن اطفال با خود اکیدا ممنوع است.
ماده۱۷-نمایش دادن روی دوچرخه در خیابان‌ها و کوچه ها قدغن است.
ماده۱۸- دوچرخه‌سواران نمی‌توانند درموقع سواری با یک دست خود اشیا حمل نمایند مگراینکه اشیای مزبور به طریقی بسته شده باشد که راننده در موقع لزوم قادر باشد با همان دست دسته‌ی دوچرخه را بگیرد وهمچنین درخیابان‌ها و معابر پرجمعیت مجاز نیستند هر دودست خود را از دسته‌ی دوچرخه بردارند.
عکس اول: تصویری از آزمون دوچرخه‌سواری در تهران قدیم
از مقررات دوچرخه‌سواری در تهران قدیم چه می‌دانید؟