جمعیت شهر تهران که در ابتدای کار آقامحمدخان با احتساب نظامیان در حدود ۱۵ هزار نفر بود، به ۱۴۰هزار نفر رسید و این اولین انفجار جمعیت در تهران بود که به دلیل آن مجبور شدند حصار شاه طهماسبی را ویران کنند و حصار تازه‌ای را بسازند. بر اثر این تغییرات محله دولت در شمال شهر ایجاد شد، محل دروازه شمیران، دولت، قزوین، مشهد، عبدالعظیم تغییر پیدا کرد و تهران در مجموع دارای ۱۲ دروازه شد.
در هر طرف از جهات چهارگانه شهر سه دروازه وجود داشت که عبارت بودند از:
شمال: دروازه شمیران، دروازه دولت و دروازه یوسف‌آباد
جنوب: دروازه خانی آباد، دروازه غار، دروازه شاه عبدالعظیم
شرق: دروازه خراسان، دروازه دولاب، دروزاه دوشان تپه
غرب: دروازه باغشاه، دروازه قزوین، دروازه گمرک
غیر از دروازهای دوازده‌گانه اطراف شهر که در امتداد خندق‌ها شهر را در محاصره داشتند، دروازه‌های دیگری هم در مرکز شهر وجود داشت که حدود ارگ شاهی، عمارات شاهی و کاخ‌های سلطنتی را از شهر مجزا می‌ساخت که عبارت بودند از: دروازه خیابان چراغ‌گاز در شرق میدان توپخانه، دروازه ناصریه در ابتدای خیابان ناصرخسروی فعلی، دروازه باب همایون در ابتدای خیابان باب همایون، دروازه علاءالدوله در ابتدای خیابان فردوسی فعلی، دروازه باغ شاه و لاله‌زار، دروازه ارگ در جنوب میدان ارگ، دروازه نو در انتهای بازار عباس آباد و دروازه الماسیه در انتهای خیابان باب همایون.
تهران تا اواخر دوره پهلوی اول تقریبا به همین شکل و اندازه باقی ماند جز اینکه حصار، برج‌ها و دروازه‌های آن کم‌کم از بین رفت. در ابتدای دوره پهلوی دوم، تهران از شمال به حد خیابان تخت جمشید گسترش پیدا کرد و ناگهان گسترش آن در چهار سمت شدت گرفت و تا دهه۵۰، تهران و شمیران به هم پیوستند و تهران فعلی شکل گرفت.